ഒരു തുറന്ന പ്രേമലേഖനം...

ഒരു കാര്യം ഒറ്റത്തവണമാത്രം എഴുതുന്നു അയാൾ. ഒരിക്കലും ഒരുതരത്തിലുമുള്ള വെട്ടിത്തിരുത്തലുകളില്ലാതെ, നിരയൊത്ത വരിയിൽ നിവർന്നിരിക്കുന്ന അക്ഷരങ്ങൾ. ആ അക്ഷരങ്ങൾ കണ്ടാലറിയാം രണ്ടാമതൊന്ന് ചിന്തിക്കാനുള്ള സമയം പോലും അയാൾ എടുക്കുന്നില്ല. തട്ടും തടവുമില്ലാതെ പേനയിൽ നിന്നും മഷിയൊഴുകുകയാണ്, സിരയിൽ നിന്നും വാക്കുകളും. ഒരിക്കലും വാക്യങ്ങളുടെ രൂപഘടനയോ വാക്കുകളോ മാറ്റിയെഴുതുകയുണ്ടായില്ല. ഒരമ്മ തന്റെ കുഞ്ഞിനെ അതിന്റെ എല്ലാ വൈകൃതങ്ങളോടുകൂടി എങ്ങനെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നുവോ അതിലേറെ എഴുത്തുകാരൻ തന്റെ വാക്കുകളെ, വാക്യങ്ങളെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നുണ്ടാവണം. പുനർവായനകൾക്കും പുനർവിചിന്തനങ്ങൾക്കും ശേഷം ഒരു പ്ലാസ്റ്റിക്ക് സർജറി ചെയ്യാൻ തയ്യാറാവാത്തത് കൊണ്ട് ആ സൃഷ്ടികൾ അന്നും ഇന്നും എന്നും ഒരുപോലെ നിലകൊള്ളുന്നു.

തന്റേതുമാത്രമായ അക്ഷരങ്ങളുടെ കൂട്ടത്തെ ഇത്രമാത്രം സ്നേക്കുന്നൊരാൾ ഇക്കാലത്തുണ്ടാവാൻ പ്രയാസമാണ്. വായന ഒരു ദിവ്യാനുഭവമാക്കിയതിന്റെ അഹങ്കാരം മുറ്റിനിൽക്കുന്ന സംസാരവും, തീരെ ശ്രദ്ധയില്ലാതെ പാറിപ്പറക്കുന്ന തലമുടിയും, ഒരെഴുത്തുകാരന് ഒരിക്കലും ചേരാത്തവിധം മെല്ലിച്ച ശരീരവും, അതാണ് അയാൾ. വെളുത്ത് മെല്ലിച്ച എന്റെ എഴുത്തുകാരൻ. ആർദ്രതയുടെ തരിമ്പുപോലും മുഖത്തവശേഷിപ്പിക്കാതെ എന്നെ നോക്കുന്ന കണ്ണുകൾ, ഏതോ കഴുകനുൽ നിന്നും ഇരന്നു വാങ്ങിയതു പോലുണ്ട്. സ്ഥായീഭാവം പുച്ഛമല്ലാതെ മറ്റെന്താണ്?

പ്രിയകാമുകാ, നീയറിയുന്നില്ലല്ലോ ഈയുള്ളവൾ നിന്നെക്കാൾ നിന്റെ അക്ഷരങ്ങളെ പ്രണയിക്കുന്നു എന്ന്, നിന്റെ വാക്ചാതുരിയെ പ്രണയിക്കുന്നെന്ന്. നീയെഴുതുന്ന ഓരോ കടലാസുകഷ്ണങ്ങളും മോഷണം പോകുന്നത് ഈയുള്ളവളുടെ ഹൃദയത്തിലേക്കണെന്ന്.

വാക്കുകൾക്ക് മധുരം പോരെങ്കിൽക്കൂടിയും എന്റെ പ്രേമലേഖനം നിനക്കുമാത്രമുള്ളതാണ്. ഞാൻ എന്നെ തന്നെ നിനക്ക് കരുതിവെച്ചിരിക്കും പോലെ…

സ്നേഹപൂർവം,

എഴുത്തുകാരന്റെ സ്വന്തം

കുഞ്ഞമ്മിണി…